|
Трыпціх пра каханне і восень
|
1
Прыгожы, высокі, значны
свет дзіўны майго бясоння
з халодных восеньскіх ночаў,
з часоў самай злой адзіноты
марнее,
сыходзіць,
знікае,
як мара мая пра каханне.
І вобраз такі банальны
паслужліва памяць стварае:
як згустак гарачай крыві,
што цела жывое кідае,
становіцца чорнаю плямай,
імкнецца ў палон да формы,
знямелай, застылай, страшнай
у правільнасці квадратнай.
І траціцца сэнс былога,
а новае - тая ж цемра,
што б'ецца аб чорныя сцены.
І нават рукі твае,
і нават вусны твае
не могуць вырваць
з адвечнага злога палону,
і я раствараюся ў ім.
2
Ніколі не будзе вяртання
ў шалёнае пекла цемры,
і ў цьмяныя вокны ночы
ніколі не глянеш ты
праз вочы мае на шыбах,
замглёных цяплом дыхання.
Я ўдзячна табе, каханы,
за тое, што ты не прыйдзеш.
У восеньскім шэрым змроку
не згіне маё пачуццё,
бо веру: не мог ты здрадзіць
свайму невядомаму сонцу,
далёкай і роднай планеце,
дзе некалі з'явішся ты.
Шкада, што не будзе вяртання...
3
Няхай мне засталіся толькі вершы.
Няхай мяне страчае толькі восень.
Ты быў.
Мне дастаткова ў тое верыць...
Ты быў?
А можа, гэта мне здалося?
Напэўна, гэта толькі водгук слова,
што я сама прыдумала.
Пра шчасце.
Хацела ведаць, што ж гэта такое?
Уведала.
Спазнала.
Не ўтрымала.
Тваё каханне ты забраў з сабою.
Маё каханне восень не забрала.
|
|
